Historiek
In 1995 richtte Mia Grijp Sering vzw op. Nadat ze twintig jaar in het professionele theater had doorgebracht, was zij toe aan een nieuwe uitdaging. Ze wilde haar expertise uit het theater gebruiken om mensen aan de rand van de samenleving dichter bij elkaar te brengen en opnieuw zelfvertrouwen te geven. Ze besliste haar passie voor het spelen en haar ervaring als theatermaakster in dienst te stellen van hen die geen stem hebben.
Mia Grijp, oprichtster
Sering en vlag
Het begon allemaal toen Mia rond die tijd de trilogie ‘De vrucht van hun arbeid’ las van de beroemde Engelse kunstcriticus en schrijver John Berger. In het derde boek ‘Sering en vlag’ vertelt een oude vrouw hoe haar dorpse leven van vroeger in schril contrast staat met het (over)leven in de stad. Daar waar de stad voor velen de kans biedt om vooruit te komen in het leven, kent ze ook gevaren voor de minder gefortuneerden. Zij worden al snel verleid om pijnlijke uitwegen te zoeken zoals (paspoort)diefstal, drugs of prostitutie.
Mia herkende de dagelijkse realiteit zodanig in het boek, dat ze op het idee kwam om ‘Sering en vlag’ te bewerken voor het theater. Ze wilde een voorstelling maken met professionele acteurs, psychiatrische patiënten, slachtoffers van vrouwenhandel, kinderen, armen, mensen met verschillende culturele achtergronden, enzovoort. Kortom: iedereen was welkom.
Met de steun van het Antwerpse stadsbestuur en na negen maanden hard werken, ging op 28 december 1995 de eerste voorstelling van ‘Sering en vlag’ in première in de Bourla schouwburg. Het was een daverend succes en de start van Sering vzw, verwijzend naar de titel van het boek, was een feit.
De vzw kon haar intrek nemen in een oud pand zonder voorzieningen op het Groeningerplein in Borgerhout. Het pand werd door hard werken en met veel helpende handen geleidelijk omgebouwd tot een waar cultuurhuis met bijhorende theaterzaal.
de foyer – voor & na
de scène – voor & na
Hier zorgde Sering voor een rijke oogst aan projecten en producties en voerde tegelijk een moeizame strijd voor structurele erkenning en ondersteuning van haar werkvorm. In 2006, elf jaar na de oprichting, werd de werkvorm erkend en onder de naam SAP verankerd in een nieuw kunstendecreet. De broodnodige structurele steun was een feit, de pioniersfunctie van Sering had haar vruchten afgeworpen.
Helaas, al snel werd duidelijk dat door de institutionalisering van de praktijk, de visie van Sering – het creatief proces inzetten om gemeenschappen te versterken en maatschappelijke veranderingen vorm te geven – meer en meer onder druk kwam te staan. In 2013 past Sering, door haar brede sectoroverschrijdende visie, niet langer in de landschapstekening van de SAP.
De vzw besluit verder te werken verder zonder structurele middelen. Samen met het brede netwerk dat ondertussen is ontstaan, zoekt Sering naar oplossingen voor de verzuchtingen uit de zorg- en welzijnssector in de snel veranderende maatschappij. Een eerste poging tot antwoord wordt gegeven in consortium met Free Clinic. Met projectsteun van het IWT ontwikkelt Sering ‘Hart aan ’t werk’, een project rond beleidsparticipatie voor mensen met een chronisch verslavingsprobleem.
Er wordt een peer-to-peer traject uitgewerkt en een co-creatie: ‘Papieren Jungle.’ Het brede publiek maakt kennis met het leven op straat, gezien door de ogen van daklozen. Na de voorstelling is er telkens een interactief luik dat gefaciliteerd wordt door de spelers zelf.
Vanuit deze positieve ervaringen en een groeiend inzicht in de potentie van het creatief proces als motor voor maatschappelijke verandering, groeide een sectoroverschrijdende denktank die uitmondde in de oprichting van vzw KUZO. Maatschappelijk kwetsbare mensen werken er samen met actoren uit onderwijs, zorg, welzijn, kunst en cultuur aan programma’s voor mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt.
Voor deze inclusieve aanpak kreeg Sering in 2018 de prijs Armoede Uitsluiten.
